Uit Pauline's Keuken host deze maand het Foodblog Event met het thema High Tea. Ik ben dan wel niet zo van de koekjes met thee, maar een mooi Engels thema kan ik niet weerstaan. En ik moet dan ook direct wat opbiechten... Even onder ons, he? Ik geloof dat ik een klein beetje verliefd ben. Op Engeland. De oplettende lezer had het misschien al door dat ik mijn weg in de Britse keuken aan het zoeken ben, maar het nam hier thuis verontrustende vormen aan. Ik heb mijn plastic tasjes van de Sainsbury’s verstopt in mijn Marsepein-voorraadkast, want voor je het weet gooit Meneer er de aardappelschillen en het afval uit het gootsteenzeefje in. En nu kan ik dus af en toe nog even aan mijn tasjes snuiven. Ik druk ze aan de borst, kijk nog eens op het bonnetje wat ik zoal kocht die dag en leg ze dan weer achterin de kast. Ook koester ik mijn nieuwe Jamie Oliver boek over de Engelse keuken, hamster ik de Britse Delicious magazines en was ik als een kind zo blij toen ik op Koninginnedag een enorme stapel oude Delicious-magazines op de rommelmarkt vond. De Engelse uiteraard. Ik nam ook een stapel Amerikaanse bladen mee, maar die liefde is er duidelijk niet. Amerikanen doen rare dingen met eten…
Ik bewaar wel meer plastic tasjes hoor. Die uit Spitsbergen met een ijsbeer erop bijvoorbeeld liggen ook keurig opgevouwen. Ik ben er zo eentje die warme herinneringen aan een supermarkt kan hebben...
En nu? Tja, ik moet het nu doen met mijn voorraad en een dagelijkse portie BBC. En het boek The Great British Book of Baking dat werd uitgegeven naar aanleiding van het BBC-programma The Great British Bake Off, dat jullie van de winter natuurlijk allemaal trouw volgden. Een erg fijn boek om mee op te bank te zitten vanwege de verhalen en de verzameling Britse bakrecepten. Het recept hieronder komt er ook uit. Het is het bekende Engelse shortbread, maar in een typische Schotse vorm. Het mag wat meer bite hebben en de structuur is wat ‘los’, maar toch zijn ze vreselijk lekker en ze waren nog diezelfde middag op.
Petticoat tails
Recept voor 18 koekjes
150 gr ongezouten roomboter, op kamertemperatuur
40 gr poedersuiker
200 gr bloem
50 gr maïzena
een zakje vanillesuiker
mespunt zout
kristalsuiker om mee te bestrooien
Verwarm de oven voor op 180 graden (160 graden hetelucht).
Meng de boter met de suiker met een mixer totdat het wit en luchtig is. Zeef de bloem en maïzena erbij en meng het daarna met de hand tot een stevig deeg.
Verdeel het deeg in tweeën en rol elke helft op bakpapier uit tot een cirkel van zo’n 18 cm breed en 5 mm dik. Knijp de randen wat in om een randje te vormen. Steek met een vormpje van 5 cm een cirkel uit het midden, maar laat het deeg in de cirkel liggen. Snijd de grote cirkel (maar niet de kleine) in 8 ‘taartpunten’.
Verplaats het deeg naar een bakplaat en bak ze in 18 tot 20 minuten gaar. Ze zijn dan lichtbruin en knapperig. Bestrooi ze met kristalsuiker en laat volledig afkoelen voordat ze van de bakplaat worden gehaald.
Oordeel van het smaakpanel: ze hebben van elk koekje een hapje genomen, maar zijn toch tot de conclusie gekomen dat ze liever een stroopwafel hebben.
En dan nog even dit. Het komt uit Bill Bryson’s “Notes from a small island” en Bill heeft gelijk:
And the British are so easy to please. It is the most extraordinary thing. They actually like their pleasures small. That is why, I suppose, so many of their treats - teacakes, scones, crumpets, rock cakes, Rich Tea biscuits, fruit Shrewsburys - are so cautiously flavourful. They are the only people in the world who think of jam and currants as thrilling constituents of a pudding or cake. Offer them something genuinely tempting - a slice of gateau or a choice of chocolates from a box - and they will nearly always hesitate and begin to worry that it's unwarranted and excessive, as if any pleasure beyond a very modest threshold is vaguely unseemly.
'Oh, I shouldn't really,' they say.
'Oh, go on,' you prod encouragingly.
'Well, just a small one then,' they say and dartingly take a small one, and then get a look as if they have just done something terribly devilish. All this is completely alien to the American mind. To an American the whole purpose of living, the one constant confirmation of continued existence, is to cram as much sensual pleasure as possible into one's mouth more or less continuously. Gratification, instant and lavish, is a birthright. You might as well say 'Oh, I shouldn't really' if someone tells you to take a deep breath.
